حکمرانی موثر جهانی در مسائل زیست محیطی به­ شدت وابسته به مشارکت دولت ها و دیگر بازیگران بین ­المللی است. این مهم فقط در سایه افزایش آگاهی های عمومی دولت ها و درنتیجه مساله ­انگاری پدیدارهای زیست محیطی بدست می­ آید. پدیده تغییرات اقلیمی به مانند موضوع کاهش لایه ازن تنها پس از افزایش دانش بشر نسبت هواسپهر و تغییرات هواشناسی پیرامون آن به فهرست نگرانی­ های جامعه بین­ المللی افزوده شده است. این آگاهی در فضای بی­ اعتمادی تاریخی میان دولت های توسعه ­یافته و درحال توسعه، با کوشش­های ستودنی سازمان ملل متحد بعنوان مهمترین میراث مدنی بشریت حاصل گشته است. این کوشش در ابتدا در اجلاس زمین در سال ۱۹۹۲ میلادی به ثمر نشست؛ در این اجلاس کنوانسیون چارچوبی تغییرات اقلیمی به تصویب رسید و در ادامه با تصویب پروتکل کیوتو ۱۹۹۷ و جایگزین آن موافقت نامه پاریس ۲۰۱۵ تداوم یافت.

مقابله با گرمایش جهانی، سازگاری با تغییرات اقلیمی، تعدیل و کاهش انتشار گازهای گلخانه ­ای را باید مهمترین دستورکار جهان در قرن ۲۱ دانست. این دستورکار در عرصه عمل نیز با طرح موضوعاتی نظیر اقتصاد بدون/کم کربن، مالیات بر کربن و گذار انرژی چنان ابعادی یافته است که هرکشوری بدون درک و همراهی با آن در آینده­ای نه چندان دور یا منزوی گشته و یا از گردونه تمدن عقب خواهد افتاد. از اینرو، انجمن ایرانی مطالعات سازمان ملل متحد با درک این مهم و به منظور ارتقای مطالعات مرتبط با تغییرات اقلیمی از تمامی دانش ­پژوهان حقوق و روابط بین ­الملل، محیط زیست، حقوق انرژی و تجارت بین ­المللی دعوت می­کند تا با مشارکت در همایش سالانه این انجمن با عنوان «سازمان ملل متحد در تکاپوی مقابله با تغییرات اقلیمی» که در ۹ و ۱۰ اسفند سال ۱۴۰۲ برگزار خواهد شد، به تحقق این هدف کمک نمایند.